Posts

Erasmus week 4

Op 26 oktober blijkt dat er lucht in mijn longvlies zit, beter bekend als een klaplong. De ellende wordt dus alleen nog maar erger, want ik wordt namelijk met een slang aan de muur aangesloten om de lucht eruit te zuigen. Dit zou betekenen dat ik niet eens meer naar het toilet kan in mijn kamer, en dus dagen lang aan bed gekluisterd ben. Gelukkig red ik het net om op de wc te zitten als de potten die tussen de slangen zitten op de grond staan, en behoud ik nog een mini beetje waardigheid. Op 28 oktober komt de longarts weer langs om te kijken hoe het gaat met de drain. Het blijkt dat deze verstopt zit omdat er een te kleine drain is gebruikt door de radioloog, die dus bij het plaatsen van de drain geen overleg met de MDL arts of Longarts heeft gehad. De drain werd de dag erna verwijderd door de longarts, met veel moeite. Ze heeft er hard aan moeten trekken omdat deze achter een stukje longvlies bleef hangen. Heel naar en eng gevoel, maar gelukkig lukte het de laatste keer dat ze prob

Erasmus week 3

Op 19 oktober krijg ik bezoek van de arts met de mededeling dat ze er nog steeds niet uit zijn wat er verder gaat gebeuren qua oplossing. Er moet of een stent geplaatst worden, of een operatie plaatsvinden, maar aan beide ingrepen zitten natuurlijk voor- en nadelen verbonden. Het voornaamste blijft nu om mijn lichaam zo goed mogelijk te laten herstellen van alles wat er in de afgelopen maand is gebeurd, want beide ingrepen kunnen sowieso niet plaatsvinden als mijn lichaam zo zwak is. Ook komt de arts van het chronische pijnteam langs, om te bespreken wat ze voor mij kunnen doen. Aangezien ik langdurig geprikkeld buikvlies heb en ook al een hele tijd hoge doses morfine-preparaten gebruik. Twee dagen later toch weer koorts, en dus weer een CT scan om te kijken wat er nu weer aan de hand is. Er lijkt zich een abces te vormen in mijn lever, maar die is nog niet gesloten dus kunnen ze deze nog niet draineren. Omdat ik me niet heel ziek voel besluiten ze niets te doen, en de koorts te onde

Erasmus week 2

Vrijdag 12 oktober werd ik wakker na een redelijke nacht. Ik werd iedere keer wakker, maar kon gelukkig iedere keer weer goed doorslapen. Die ochtend kwam ook de fysio, ze gingen proberen mij weer meer te mobiliseren ter voorbereiding op het naar huis gaan. Ik liep een stukje en dat ging goed. Maar toen we naar het trappenhuis gingen om te proberen de trap op te lopen ging het helemaal mis. Ik kreeg enorme pijn, zoals bij een galsteenaanval, werd klam, duizelig en lijkbleek. De zusters zijn meteen geroepen, en die brachten me met een rolstoel terug naar bed. Ineens stond mijn kamer vol met zusters en artsen, en mijn bed werd naar achteren gekanteld. Ik weer nog dat ik aangaf dat ik echt moest zitten, want het was zo'n enorm naar gevoel. Er werden controles uitgevoerd en bloed afgenomen omdat ze bloed uit de drain zagen komen. Gelukkig zakte het erna, en hoopten we dus dat het een kleine nabloeding was van de ingreep gisteren en dat die vanzelf was gestopt. Uiteindelijk bleek er i

Erasmus MC week 1

Eenmaal aangekomen in het Erasmus bleek het probleem dus een heel stuk groter te zijn dan aanvankelijk gedacht. Na de mislukte ingreep werd ik naar een afdeling gebracht. Er kwam een lieve zuster binnen, Myrthe, en die zorgde dat Ron iets te eten kreeg. Ik mocht niets, want de volgende dag zou er geprobeerd worden een drain aan te brengen in mijn galwegen. Hiervoor moest ik weer onder sedatie, dus eten, maar ook drinken, was verboden. Ik had nog steeds vreselijk veel pijn en ik kreeg weer dezelfde pijnstilling als in het Maasstad. Ron mocht blijven slapen gelukkig, voor het eerst in een week was ik 's nachts niet meer alleen. Maar de pijn was weer niet te houden. Huilend lag ik op mijn kamer, met Ron naast mij. Die trok het op dat moment even niet, en huilde met mij mee. Ik zag het allemaal niet meer zitten en wilde eigenlijk niet meer, dat was voor hem heel moeilijk om te horen. Een zuster kwam mijn kamer binnen, en vroeg of ze mij zo hoorde gillen. Ik gaf aan dat ik zo'n enor

Maasstad

Na de ambulance-rit werd ik de SEH binnen gebracht. Dit schijnt standaard protocol te zijn, zodat de artsen in het Maasstad kunnen beoordelen op welke afdeling je terecht moet komen. Mijn moeder was onderweg, en gelukkig had ik mijn telefoon bij de hand. Ik kon namelijk niet zitten en niet lopen van de pijn, ondanks de vele pijnstilling die ik al had gekregen. Ik heb in totaal zo'n 4 uur op de SEh gelegen, waar gelukkig na 2 uur mijn moeder aankwam. De paracetamol die me was beloofd bij binnenkomst was nog steeds niet gebracht, dus deze heeft mijn moeder meteen geregeld. Toen de arts binnen kwam, vroeg ik meteen ook om pijnstilling (bijvoorbeeld morfine) en dit werd serieus gewoon weggelachen, en gezegd dat 'dat niet zomaar werd gegeven'. Ik merk dat ik nu bij het schrijven gewoon weer ontzettend boos word over hoe ik daar ben behandeld en emotioneel om hoe ik toen dacht met een paar dagen weer thuis te zijn. Om 21:00 na weer een echo lag ik eindelijk op een afdeling en kr

Het noodlot

27 september is de zwartste dag in mijn leven. Of nee, het is de eerste dag van de zwartste 6/7 weken van mijn leven. Op 10 september 2018 begon ik weer met werken. Op mijn eerste werkdag had ik weer zo'n enorme pijnaanval, waardoor ik ijsberend door het kantoor liep, in trance om maar zo weinig mogelijk pijn te voelen. Uiteindelijk trok het gelukkig weg en kon ik mijn werkdag afmaken, maar diezelfde avond weer zo'n aanval. Mijn oma is gekomen voor Isabelle en ik ben met Ron naar het huisartsenpost gegaan. De arts gaf aan dat hij aan galstenen dacht, iets dat ik zelf ook al een beetje was gaan vermoeden. Ik mocht die donderdag 14 september meteen voor een echo naar het ziekenhuis, en hier werd mij verteld dat er inderdaad galstenen zaten. Dit is dus ook de oorzaak geweest van de extreme onverklaarbare pijnen tijdens mijn zwangerschap. Er kon heel snel een afspraak gemaakt worden met de chirurg en die gaf aan dat de enige optie was om te opereren, mijn galblaas werd verwijde

De eerste drie maanden met mijn baby

De eerste 3 dagen na de geboorte van Isabelle verliepen fantastisch. We bleven nog in het ziekenhuis door de keizersnede, en na 2 nachten hebben we nog een nachtje in het geboortehotel geslapen. Toen we thuis kwamen was binnen een uur onze kraamhulp Marjory er, en zij heeft thuis bij ons alles uitgelegd en mij verder geholpen met de borstvoeding. Toen zij rond 16:00 naar huis ging begon Isabelle te huilen, en heeft dit 5 uur lang volgehouden. We vermoedden dat het krampjes waren, maar wisten als nieuwe ouders niet zo goed wat we hiertegen moesten doen. Dit is nog 2/3 dagen zo gegaan (iedere keer na het vertrek van de kraamhulp), en toen hebben we de lactatiekundige gebeld. Het bleek dat ik een te grote toeschietreflex had, waardoor de melk als het ware Isabelle haar keel in spoot. Hierdoor kreeg ze te snel teveel melk binnen, wat leidde tot krampjes. Door eerst de grote druk eraf te kolven hebben we dit onder controle kunnen krijgen. Het gelukzalige gevoel dat ik de eerste paar dagen