Het noodlot

27 september is de zwartste dag in mijn leven. Of nee, het is de eerste dag van de zwartste 6/7 weken van mijn leven.

Op 10 september 2018 begon ik weer met werken. Op mijn eerste werkdag had ik weer zo'n enorme pijnaanval, waardoor ik ijsberend door het kantoor liep, in trance om maar zo weinig mogelijk pijn te voelen. Uiteindelijk trok het gelukkig weg en kon ik mijn werkdag afmaken, maar diezelfde avond weer zo'n aanval. Mijn oma is gekomen voor Isabelle en ik ben met Ron naar het huisartsenpost gegaan. De arts gaf aan dat hij aan galstenen dacht, iets dat ik zelf ook al een beetje was gaan vermoeden. Ik mocht die donderdag 14 september meteen voor een echo naar het ziekenhuis, en hier werd mij verteld dat er inderdaad galstenen zaten. Dit is dus ook de oorzaak geweest van de extreme onverklaarbare pijnen tijdens mijn zwangerschap. Er kon heel snel een afspraak gemaakt worden met de chirurg en die gaf aan dat de enige optie was om te opereren, mijn galblaas werd verwijderd.

Donderdag 27 september. Om 11:00 melden in het ziekenhuis, 13:00 opereren. Ik werd huilend wakker uit de narcose, met ontzettend veel pijn. De rest van de dag heb ik verdoofd van de pijn in het ziekenhuis gelegen met Ron naast mij die alleen mijn hand vast kon houden. In mijn familie had iedereen meteen hetzelfde onderbuikgevoel: er is iets vreselijk mis. Slapen lukte amper, eten heb ik geprobeerd en de volgende dag bleef de extreme pijn aanwezig. De arts kwam zelf naar mij toe de volgende dag, en vertelde dat er wat gal was gelekt tijdens de operatie die deze pijn kon veroorzaken. Hij stelde een echo voor en hierop werd inderdaad een flinke vochtcollectie gezien in mijn buik. Er moest een punctie gedaan worden, maar tussendoor mocht ik even plassen gezien ik erg nodig moest. Nadat ik was wezen plassen konden ze de collectie ineens niet meer zo goed vinden, eigenlijk alleen nog een klein spoortje. Omdat ze toch een punctie moesten nemen, hebben ze dit wel gedaan, daarbij met man en macht op mijn buik drukkend om de enorme naald ver genoeg naar binnen te kunnen krijgen. Dit was een verschrikkelijke ervaring, maar achteraf gezien was dit nog een makkie. Het vocht bleek gal te zijn kwam de arts mij (wederom zelf) vertellen. Omdat het Spijkenisse Medisch Centrum in het weekend niet geopend is, moest ik overgeplaatst worden naar het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam. Dit gebeurde per ambulance aan het einde van de dag. Ron is nog even langs geweest met Isabelle, en dit was de laatste keer dat ik haar zou zien tot ruim een week later.