Erasmus week 2
Vrijdag 12 oktober werd ik wakker na een redelijke nacht. Ik werd iedere keer wakker, maar kon gelukkig iedere keer weer goed doorslapen. Die ochtend kwam ook de fysio, ze gingen proberen mij weer meer te mobiliseren ter voorbereiding op het naar huis gaan. Ik liep een stukje en dat ging goed. Maar toen we naar het trappenhuis gingen om te proberen de trap op te lopen ging het helemaal mis. Ik kreeg enorme pijn, zoals bij een galsteenaanval, werd klam, duizelig en lijkbleek. De zusters zijn meteen geroepen, en die brachten me met een rolstoel terug naar bed. Ineens stond mijn kamer vol met zusters en artsen, en mijn bed werd naar achteren gekanteld. Ik weer nog dat ik aangaf dat ik echt moest zitten, want het was zo'n enorm naar gevoel. Er werden controles uitgevoerd en bloed afgenomen omdat ze bloed uit de drain zagen komen. Gelukkig zakte het erna, en hoopten we dus dat het een kleine nabloeding was van de ingreep gisteren en dat die vanzelf was gestopt.
Uiteindelijk bleek er inderdaad een bloeding te zijn geweest, en dat bloed was gaan ophopen in mijn leverkapsel. Dit gaf enorm veel pijn, maar mijn lijf zou dit vanzelf op moeten lossen. Er zou geen ingreep plaats gaan vinden, want er zat nog een drain in de buurt die het op zou kunnen vangen, maar ik moest wel zoveel mogelijk nuchter blijven voor de zekerheid. Hierna moest ik vreselijk naar de wc, maar kon niet naar de wc lopen. De verpleegkundigen haalden een po-stoel, en er kwam echt enorm veel ontlasting uit. Ik was enorm duizelig en zag helemaal niets meer.
Erna ben ik in slaap gevallen en had enorm veel pijn. Gelukkig was mijn moeder bij me (die sliep al de hele week bij mij), want toen er iemand om de hoek keek voor controles en zei dat ze later terug zou komen omdat ik zo lekker lag te slapen heeft mijn moeder gezegd dat ze toch maar even controles moest doen omdat het niet helemaal lekker ging. Toen zij mijn bloeddruk opnam, draaide ze meteen het scherm van de bloeddrukmeter weg. Mijn moeder vroeg meteen wat de waarde was, en deze bleek 88/44 te zijn.. Goed mis dus. Weer stond heel de kamer vol met zusters die metingen deden, en de arts die binnen kwam die schrok enorm van mijn aangezicht. Met een rotgang gingen we naar beneden voor een nieuwe CT scan, om te kijken of er toch nog ergens een bloeding zat. De radioloog zag niets, en dus werd ik weer naar boven gereden. Intussen was Ron al gebeld om met spoed naar het ziekenhuis te komen en die kwam de kamer binnen toen ik weer boven kwam. Myrthe was er weer, en die voelde dat het niet goed zat. Zij heeft nog met een andere afdeling gebeld, die uiteindelijk wel een bloeding zagen waarop ik met spoed weer naar beneden moest om de bloeding te stelpen. Toen we naar beneden reden door de koude gang voelde ik me eigenlijk weer eens stuk beter. Ik heb meerdere keren gevraagd of ze mijn bloeddruk weer wilden meten, omdat ik dacht dat het beter ging. Waarschijnlijk is dat de adrenaline geweest, want beter ging het uiteraard niet.
Na eventjes wachten op de arts die opgeroepen was kon de ingreep beginnen. Ze gingen via een sneetje in mijn lies mijn slagader in, om zo constant een weg te vinden (dmv contrastvloeistof spuiten) naar waar de bloeding zat. Het was niet mogelijk om deze ingreep onder sedatie te doen, dus de hele tijd ben ik bij geweest. Ik voelde er werkelijk niets van, en heb bijna de hele tijd gebiologeerd naar het enorme scherm boven mij zitten kijken waarop te zien was wat zij deden. Uiteindelijk hebben ze de bloeding kunnen vinden en met een stalen draadje gestelpt. Hierna mocht ik een aantal uur niet lopen, maar dit was niet zo'n probleem want dat ging sowieso niet..
De dagen hierna ben ik erg vermoeid, en slaap ik veel. De PTC drain wordt op 14 oktober afgedopt, waardoor het gal gedwongen wordt weer via de drain naar mijn darmen te lopen. Dit ging helaas niet goed, want 2 dagen later werd ik wakker met koorts. Er werden meteen bloedkweken afgenomen, en er kwam een arts bij. Die middag kreeg ik ook meteen een CT scan, hieruit bleek dat er weer een vochtholte was gevonden in mijn onderbuik. Gelukkig besluiten de artsen op dat moment niets te doen en te wachten tot de volgende dag, waardoor ik de ingreep onder sedatie mag ondergaan. Tijdens die ingreep de volgende dag wordt er een drain vervangen, een bij geplaatst en een verwijderd. Na de ingreep heb ik dus nog 'maar' 3 drains, ondanks dat ze er een bij zouden plaatsen. Dit is niet gebeurt omdat de vochtholte bloed bleek te zijn en dit dient je lichaam zelf op te lossen. Een drain is natuurlijk ook weer een extra kans op infecties. De dagen duren lang en iedere dag gebeurt er wel iets, al is het vooral wachten wachten wachten..
Uiteindelijk bleek er inderdaad een bloeding te zijn geweest, en dat bloed was gaan ophopen in mijn leverkapsel. Dit gaf enorm veel pijn, maar mijn lijf zou dit vanzelf op moeten lossen. Er zou geen ingreep plaats gaan vinden, want er zat nog een drain in de buurt die het op zou kunnen vangen, maar ik moest wel zoveel mogelijk nuchter blijven voor de zekerheid. Hierna moest ik vreselijk naar de wc, maar kon niet naar de wc lopen. De verpleegkundigen haalden een po-stoel, en er kwam echt enorm veel ontlasting uit. Ik was enorm duizelig en zag helemaal niets meer.
Erna ben ik in slaap gevallen en had enorm veel pijn. Gelukkig was mijn moeder bij me (die sliep al de hele week bij mij), want toen er iemand om de hoek keek voor controles en zei dat ze later terug zou komen omdat ik zo lekker lag te slapen heeft mijn moeder gezegd dat ze toch maar even controles moest doen omdat het niet helemaal lekker ging. Toen zij mijn bloeddruk opnam, draaide ze meteen het scherm van de bloeddrukmeter weg. Mijn moeder vroeg meteen wat de waarde was, en deze bleek 88/44 te zijn.. Goed mis dus. Weer stond heel de kamer vol met zusters die metingen deden, en de arts die binnen kwam die schrok enorm van mijn aangezicht. Met een rotgang gingen we naar beneden voor een nieuwe CT scan, om te kijken of er toch nog ergens een bloeding zat. De radioloog zag niets, en dus werd ik weer naar boven gereden. Intussen was Ron al gebeld om met spoed naar het ziekenhuis te komen en die kwam de kamer binnen toen ik weer boven kwam. Myrthe was er weer, en die voelde dat het niet goed zat. Zij heeft nog met een andere afdeling gebeld, die uiteindelijk wel een bloeding zagen waarop ik met spoed weer naar beneden moest om de bloeding te stelpen. Toen we naar beneden reden door de koude gang voelde ik me eigenlijk weer eens stuk beter. Ik heb meerdere keren gevraagd of ze mijn bloeddruk weer wilden meten, omdat ik dacht dat het beter ging. Waarschijnlijk is dat de adrenaline geweest, want beter ging het uiteraard niet.
Na eventjes wachten op de arts die opgeroepen was kon de ingreep beginnen. Ze gingen via een sneetje in mijn lies mijn slagader in, om zo constant een weg te vinden (dmv contrastvloeistof spuiten) naar waar de bloeding zat. Het was niet mogelijk om deze ingreep onder sedatie te doen, dus de hele tijd ben ik bij geweest. Ik voelde er werkelijk niets van, en heb bijna de hele tijd gebiologeerd naar het enorme scherm boven mij zitten kijken waarop te zien was wat zij deden. Uiteindelijk hebben ze de bloeding kunnen vinden en met een stalen draadje gestelpt. Hierna mocht ik een aantal uur niet lopen, maar dit was niet zo'n probleem want dat ging sowieso niet..
De dagen hierna ben ik erg vermoeid, en slaap ik veel. De PTC drain wordt op 14 oktober afgedopt, waardoor het gal gedwongen wordt weer via de drain naar mijn darmen te lopen. Dit ging helaas niet goed, want 2 dagen later werd ik wakker met koorts. Er werden meteen bloedkweken afgenomen, en er kwam een arts bij. Die middag kreeg ik ook meteen een CT scan, hieruit bleek dat er weer een vochtholte was gevonden in mijn onderbuik. Gelukkig besluiten de artsen op dat moment niets te doen en te wachten tot de volgende dag, waardoor ik de ingreep onder sedatie mag ondergaan. Tijdens die ingreep de volgende dag wordt er een drain vervangen, een bij geplaatst en een verwijderd. Na de ingreep heb ik dus nog 'maar' 3 drains, ondanks dat ze er een bij zouden plaatsen. Dit is niet gebeurt omdat de vochtholte bloed bleek te zijn en dit dient je lichaam zelf op te lossen. Een drain is natuurlijk ook weer een extra kans op infecties. De dagen duren lang en iedere dag gebeurt er wel iets, al is het vooral wachten wachten wachten..
Reacties
Een reactie posten