Maasstad
Na de ambulance-rit werd ik de SEH binnen gebracht. Dit schijnt standaard protocol te zijn, zodat de artsen in het Maasstad kunnen beoordelen op welke afdeling je terecht moet komen. Mijn moeder was onderweg, en gelukkig had ik mijn telefoon bij de hand. Ik kon namelijk niet zitten en niet lopen van de pijn, ondanks de vele pijnstilling die ik al had gekregen. Ik heb in totaal zo'n 4 uur op de SEh gelegen, waar gelukkig na 2 uur mijn moeder aankwam. De paracetamol die me was beloofd bij binnenkomst was nog steeds niet gebracht, dus deze heeft mijn moeder meteen geregeld. Toen de arts binnen kwam, vroeg ik meteen ook om pijnstilling (bijvoorbeeld morfine) en dit werd serieus gewoon weggelachen, en gezegd dat 'dat niet zomaar werd gegeven'. Ik merk dat ik nu bij het schrijven gewoon weer ontzettend boos word over hoe ik daar ben behandeld en emotioneel om hoe ik toen dacht met een paar dagen weer thuis te zijn. Om 21:00 na weer een echo lag ik eindelijk op een afdeling en kreeg ik toch de 'morfine' waar ik om had gevraagd, namelijk oxycodon. De volgende ochtend werd er weer een echo gemaakt om te kijken of de vochtcollectie gegroeid was, maar dit was niet het geval. Het kwam erop neer dat het allemaal wel beter moest worden, en ik waarschijnlijk wat last had van mijn darmen. Ondertussen ging het alleen maar slechter, en kon ik ook niet eten. Alles wat ik probeerde te eten kwam er meteen weer uit, en de pijn was niet onder controle met oxycodon.
Ik ga nog een keer een blog online zetten met het uitgebreide ziekenhuisverhaal, maar ik probeer het nu wat beknopt te houden omdat ik anders over 3 weken nog niet uitgetypt ben. Zondag 30 september was de pijn enorm heftig, en zou mijn opa Fred op bezoek komen voordat hij naar de wedstrijd van Feyenoord zou gaan. Ron was bezig met de estafettemarathon op Spark (Op dit moment dachten we nog dat ik snel naar huis zou mogen, en ging zijn normale leven nog een beetje door), en zou later in de middag komen. Ik stuurde een appje naar mijn moeder 'Opa komt zo', en zij reageerde met 'Ja met ambulance ja...' Ik begreep er niets van, dus belden we even. Bleek dat mijn opa een black out had gehad onderweg naar het ziekenhuis en was gaan spookrijden. Toen noemden ze het een TGA, achteraf bleek het B12 tekort te zijn maar dat is weer een een verhaal voor later. Uiteindelijk heb ik die zondag dus best veel bezoek gehad met Sebas die nog even kwam buurten omdat hij toch in het ziekenhuis was bij opa.
Dinsdag 2 oktober werd er toch weer een echo gemaakt en een enorme vochtcollectie gevonden die gedraineerd moest worden. Mijn moeder en Ron waren beiden bij de echo, maar mijn moeder kon het niet aan om bij de drainplaatsing te blijven. Ik had al zo'n pijn in mijn buik, en de drainplaatsing was daardoor echt een levende hel. Ik heb liggen gillen in de kamer, mijn moeder heeft het gehoord vanaf de gang samen met alle andere mensen in de wachtkamer. Verschrikkelijk voor iedereen, ook voor hen omdat ze niets voor mij konden doen. Ik leek me na deze plaatsing beter te voelen, en liep immers 1,5 liter (!!!) gal uit mijn buik de drain in binnen 10 minuten. Waar mij dus constant was duidelijk gemaakt dat ik 'echt meer moest gaan lopen om mijn darmen op gang te krijgen anders ging de pijn niet weg', bleek er zoveel gal in mijn buik te zitten waar de pijn vandaan kwam. Niemand in het Maasstad heeft ooit zijn excuses hiervoor aangeboden, maar erger nog, zelfs toen werd de dosis pijnstilling niet verhoogd. Op woensdag zou een ERCP plaatsvinden om een stent te plaatsen, maar die ging niet door, dit werd donderdag. Uiteindelijk is de stentplaatsing niet gelukt, omdat het 'gat' te groot was. Scheldend, gillend en huilend kwam ik terug op de afdeling, omdat nu duidelijk werd dat dit een verschrikkelijke complicatie was en het nu nog niet afgelopen was terwijl ik naar dit moment had toegeleefd (ik zou hierdoor immers steeds minder pijn hebben).
De volgende dag werd ik naar het EMC gebracht, om daar de stent te plaatsen en hierna zou ik in principe weer teruggaan naar het Maasstad. Het lukte echte de 'God van de galwegen' dokter Poley ook niet, hij kwam erachter dat de hele galweg was doorgehaald. Ik werd meteen opgenomen in het Erasmus MC, en zou hier verder behandeld worden.
Ik ga nog een keer een blog online zetten met het uitgebreide ziekenhuisverhaal, maar ik probeer het nu wat beknopt te houden omdat ik anders over 3 weken nog niet uitgetypt ben. Zondag 30 september was de pijn enorm heftig, en zou mijn opa Fred op bezoek komen voordat hij naar de wedstrijd van Feyenoord zou gaan. Ron was bezig met de estafettemarathon op Spark (Op dit moment dachten we nog dat ik snel naar huis zou mogen, en ging zijn normale leven nog een beetje door), en zou later in de middag komen. Ik stuurde een appje naar mijn moeder 'Opa komt zo', en zij reageerde met 'Ja met ambulance ja...' Ik begreep er niets van, dus belden we even. Bleek dat mijn opa een black out had gehad onderweg naar het ziekenhuis en was gaan spookrijden. Toen noemden ze het een TGA, achteraf bleek het B12 tekort te zijn maar dat is weer een een verhaal voor later. Uiteindelijk heb ik die zondag dus best veel bezoek gehad met Sebas die nog even kwam buurten omdat hij toch in het ziekenhuis was bij opa.
Dinsdag 2 oktober werd er toch weer een echo gemaakt en een enorme vochtcollectie gevonden die gedraineerd moest worden. Mijn moeder en Ron waren beiden bij de echo, maar mijn moeder kon het niet aan om bij de drainplaatsing te blijven. Ik had al zo'n pijn in mijn buik, en de drainplaatsing was daardoor echt een levende hel. Ik heb liggen gillen in de kamer, mijn moeder heeft het gehoord vanaf de gang samen met alle andere mensen in de wachtkamer. Verschrikkelijk voor iedereen, ook voor hen omdat ze niets voor mij konden doen. Ik leek me na deze plaatsing beter te voelen, en liep immers 1,5 liter (!!!) gal uit mijn buik de drain in binnen 10 minuten. Waar mij dus constant was duidelijk gemaakt dat ik 'echt meer moest gaan lopen om mijn darmen op gang te krijgen anders ging de pijn niet weg', bleek er zoveel gal in mijn buik te zitten waar de pijn vandaan kwam. Niemand in het Maasstad heeft ooit zijn excuses hiervoor aangeboden, maar erger nog, zelfs toen werd de dosis pijnstilling niet verhoogd. Op woensdag zou een ERCP plaatsvinden om een stent te plaatsen, maar die ging niet door, dit werd donderdag. Uiteindelijk is de stentplaatsing niet gelukt, omdat het 'gat' te groot was. Scheldend, gillend en huilend kwam ik terug op de afdeling, omdat nu duidelijk werd dat dit een verschrikkelijke complicatie was en het nu nog niet afgelopen was terwijl ik naar dit moment had toegeleefd (ik zou hierdoor immers steeds minder pijn hebben).
De volgende dag werd ik naar het EMC gebracht, om daar de stent te plaatsen en hierna zou ik in principe weer teruggaan naar het Maasstad. Het lukte echte de 'God van de galwegen' dokter Poley ook niet, hij kwam erachter dat de hele galweg was doorgehaald. Ik werd meteen opgenomen in het Erasmus MC, en zou hier verder behandeld worden.
Reacties
Een reactie posten