Mijn eerste zwangerschap
Na de positieve test hebben we zo snel mogelijk contact opgenomen met de Klinische Genetica in Rotterdam. Met 8 weken was het namelijk mogelijk om via een bloedtest te bepalen of het kindje een jongen of een meisje zou worden. Erg belangrijk, want bij een jongen zouden we met 14 weken ongeveer een vlokkentest moeten doen om te kijken of het jongetje de ziekte had. Als dit het geval zou zijn, dan zouden we de zwangerschap afbreken. Hoe makkelijk we daar over dachten voor ik zwanger was, zo zwaar werd het om die weken door te komen. Paniekaanvallen onder de douche, niet weten of we echt blij mochten zijn. Het waren een aantal verschrikkelijke weken. Met 8 weken mochten we eindelijk voor een echo en bloedafname naar het Erasmus MC. Hier kregen we te horen dat de uitslag van de test nog een week op zich zou laten wachten. Nog een week in spanning, maar toen was daar het verlossende telefoontje. Het was een meisje!!! Ik zakte letterlijk door m'n benen van opluchting, en heb meteen Ron gebeld. Eindelijk konden we gaan genieten van mijn zwangerschap en ons voorbereiden, want aan de x-ALD zou het niet meer liggen!
Gelukkig hadden we ook een goede termijnecho, en ons kindje deed precies wat het moest doen. Met 16 weken mochten we nog een extra echo in het Erasmus MC om zeker te bekijken dat ze echt een meisje was, en gelukkig klopte dit echt.
In januari kwam het nieuws dat mijn neef (net als mijn moeder en oma) een dissectie had gehad in zijn halsslagader. Een zeldzaam iets, waardoor al een erfelijkheid werd vermoed en wat nu nog sterker werd. Mijn moeder had laatst nog eens contact gehad met de Klinische Genetica hierover, en zij hadden aangegeven dat het misschien handig was als ik een MRI zou krijgen in een eventuele zwangerschap om te kijken hoe mijn (slag)aders ervoor stonden. Hiervoor ben ik doorverwezen naar de vaatchirurg, die mij meteen vertelde dat dit geen nut zou hebben aangezien het ging om spontane dissecties. Een MRI zou dus een goed beeld kunnen geven, maar een week later zou er toch een dissectie kunnen ontstaan. Zij gaf aan eigenlijk maar 1 optie te zien, en dat was een keizersnede om druk op de aderen tijdens het persen te voorkomen. Ik ben in huilen uitgebarsten, het is uiteraard niet het einde van de wereld maar het was wel even een kleine klap in mijn gezicht en niet wat ik had verwacht. Na een aantal miscommunicaties tussen gynaecoloog, vaatchirurg en een cardioloog die het tóch verstandig vond een MRI te doen (zucht...) heb ik aangegeven dat de gynaecoloog eens met de vaatchirurg zelf moest gaan praten aangezien zij het advies had gegeven. Dit is uiteindelijk gebeurd, en zo kwam het dat er een keizersnede gepland zou gaan worden.
De rest van mijn zwangerschap verliep op zich goed, al had ik soms vreselijke pijnen in mijn buik. Het leek dan of mijn dochter in mijn maag aan het schoppen was, ik kon dan niet zitten, staan, lopen of liggen van de pijn. Ik heb zelfs een keer tramadol in moeten nemen omdat het niet meer te houden was. Ook ben ik een keer na al 3 uur zulke pijn te hebben gehad naar het ziekenhuis gegaan, en uiteraard stopte de pijn toen acuut toen we de parkeergarage in reden. Gelukkig was het ziekenhuis erg meedenkend en werd er toch een echo gemaakt, maar er kon niets worden gevonden. Zo bleven de pijnen mysterieus.
Met 38 weken en 6 dagen zwangerschap was het eindelijk zover. Ik ging bevallen middels een keizersnede. Om 08:00 moesten wij ons melden, en om 10:00 mochten we naar beneden. Ik heb een prachtige bevalling gehad, waarbij alles goed verliep en ik zelf heb gezien hoe mijn kleine meisje uit mijn buik werd getild. Op 7 juni 2018 om 10:53 is onze dochter ISABELLE geboren.
Gelukkig hadden we ook een goede termijnecho, en ons kindje deed precies wat het moest doen. Met 16 weken mochten we nog een extra echo in het Erasmus MC om zeker te bekijken dat ze echt een meisje was, en gelukkig klopte dit echt.
In januari kwam het nieuws dat mijn neef (net als mijn moeder en oma) een dissectie had gehad in zijn halsslagader. Een zeldzaam iets, waardoor al een erfelijkheid werd vermoed en wat nu nog sterker werd. Mijn moeder had laatst nog eens contact gehad met de Klinische Genetica hierover, en zij hadden aangegeven dat het misschien handig was als ik een MRI zou krijgen in een eventuele zwangerschap om te kijken hoe mijn (slag)aders ervoor stonden. Hiervoor ben ik doorverwezen naar de vaatchirurg, die mij meteen vertelde dat dit geen nut zou hebben aangezien het ging om spontane dissecties. Een MRI zou dus een goed beeld kunnen geven, maar een week later zou er toch een dissectie kunnen ontstaan. Zij gaf aan eigenlijk maar 1 optie te zien, en dat was een keizersnede om druk op de aderen tijdens het persen te voorkomen. Ik ben in huilen uitgebarsten, het is uiteraard niet het einde van de wereld maar het was wel even een kleine klap in mijn gezicht en niet wat ik had verwacht. Na een aantal miscommunicaties tussen gynaecoloog, vaatchirurg en een cardioloog die het tóch verstandig vond een MRI te doen (zucht...) heb ik aangegeven dat de gynaecoloog eens met de vaatchirurg zelf moest gaan praten aangezien zij het advies had gegeven. Dit is uiteindelijk gebeurd, en zo kwam het dat er een keizersnede gepland zou gaan worden.
De rest van mijn zwangerschap verliep op zich goed, al had ik soms vreselijke pijnen in mijn buik. Het leek dan of mijn dochter in mijn maag aan het schoppen was, ik kon dan niet zitten, staan, lopen of liggen van de pijn. Ik heb zelfs een keer tramadol in moeten nemen omdat het niet meer te houden was. Ook ben ik een keer na al 3 uur zulke pijn te hebben gehad naar het ziekenhuis gegaan, en uiteraard stopte de pijn toen acuut toen we de parkeergarage in reden. Gelukkig was het ziekenhuis erg meedenkend en werd er toch een echo gemaakt, maar er kon niets worden gevonden. Zo bleven de pijnen mysterieus.
Met 38 weken en 6 dagen zwangerschap was het eindelijk zover. Ik ging bevallen middels een keizersnede. Om 08:00 moesten wij ons melden, en om 10:00 mochten we naar beneden. Ik heb een prachtige bevalling gehad, waarbij alles goed verliep en ik zelf heb gezien hoe mijn kleine meisje uit mijn buik werd getild. Op 7 juni 2018 om 10:53 is onze dochter ISABELLE geboren.
Reacties
Een reactie posten