Het begin van onze kinderwens

Kinderen waren niets voor mij dacht ik. Ze verzieken je leven, je relatie, je nachtrust en een normale vakantie is er ook niet meer bij. Gelukkig stond Ron daar redelijk hetzelfde in. Tot we op vakantie waren in Zuid-Frankrijk en ik een klein jongetje zag spelen met zijn moeder. Ik ging eens nadenken over onze vakantie die we hadden, en dat die zonder al teveel aan te passen best ook te doen was met een kindje. Toen we onderweg naar huis waren hebben we tijdens de rit van 13 uur minimaal de helft daarvan zitten praten over kinderen, en allebei schoorvoetend toegegeven dat we het toch wel graag wilden. 

Maar nu? Ik ben draagster van x-ALD (https://adrenoleukodystrophy.info/kliniek-diagnose/feiten-over-ald), waar mijn vader ook aan is overleden. Kort gezegd komt het er op neer dat 40% van de jongetjes die deze ziekte heeft eraan overlijdt op zeer jonge leeftijd. Onderstaand een plaatje met hoe de overerving kan gebeuren, de linker (moeder met ALD) is bij mij van toepassing. De kans is dus 25% dat ik een jongetje krijg met de aandoening. Voor mijn gevoel is dit hoger, omdat alle vrouwen in mijn familie die de ziekte hebben deze ook hebben doorgegeven aan hun kinderen, maar dit is niet wetenschappelijk onderbouwd.

We hebben een afspraak gemaakt in Maastricht om ons te laten voorlichten over PGD (Prëimplantatie Genetische Diagnostiek). Hiermee wordt een test ontwikkelt waarmee de ziekte op een 6-cellig embryo is te vinden. Je gaat dan dus het IVF traject in, en voordat er een embryo wordt teruggeplaatst wordt getest of het kindje is aangedaan of niet. Alleen de embryo's zonder de ziekte worden dan teruggeplaatst, waardoor je zeker weet dat je kindje geen x-ALD heeft. Dit is echter een enorm lang traject, waardoor wij hebben besloten het op de natuurlijke manier te proberen. 

In september 2016 heb ik mijn mirena laten verwijderen, maar omdat ik per 1 januari 2017 een nieuwe baan had, ben ik nog even aan de pil geweest. Iedere ochtend als ik de pil in nam voelde ik me vreselijk, het ging zo tegen mijn gevoel in omdat we zo graag voor een kindje wilden gaan. Eind december 2017 heb ik de pil dus meteen weer weggegooid en zijn we gaan proberen zwanger te worden. De eerste maanden niet gericht, onder het mom van 'we zien wel wat er gebeurt', maar na een cyclus van 40 dagen in juni 2018 besloot ik meer mijn cyclus in de gaten te houden en het gerichter te proberen. En ja hoor, meteen raak. We waren in de wolken, in mei 2018 zouden wij ons eerste kindje krijgen. Helaas kreeg ik 3 dagen voor we op vakantie gingen een miskraam met 6 weken. Heel vroeg nog, maar het verdriet was daar niet minder door. Geobsedeerd dat ik was gingen mijn ovulatietesten mee op vakantie, en op de laatste dag van onze vakantie was deze positief! 2 weken later had ik weer een positieve zwangerschapstest in handen, onzeker maar toch blij.