De leven

Op 26 oktober blijkt dat er lucht in mijn longvlies zit, beter bekend als een klaplong. De ellende wordt dus alleen nog maar erger, want ik wordt namelijk met een slang aan de muur aangesloten om de lucht eruit te zuigen. Dit zou betekenen dat ik niet eens meer naar het toilet kan in mijn kamer, en dus dagen lang aan bed gekluisterd ben. Gelukkig red ik het net om op de wc te zitten als de potten die tussen de slangen zitten op de grond staan, en behoud ik nog een mini beetje waardigheid. Op 28 oktober komt de longarts weer langs om te kijken hoe het gaat met de drain. Het blijkt dat deze verstopt zit omdat er een te kleine drain is gebruikt door de radioloog, die dus bij het plaatsen van de drain geen overleg met de MDL arts of Longarts heeft gehad. De drain werd de dag erna verwijderd door de longarts, met veel moeite. Ze heeft er hard aan moeten trekken omdat deze achter een stukje longvlies bleef hangen. Heel naar en eng gevoel, maar gelukkig lukte het de laatste keer dat ze prob

Op 19 oktober krijg ik bezoek van de arts met de mededeling dat ze er nog steeds niet uit zijn wat er verder gaat gebeuren qua oplossing. Er moet of een stent geplaatst worden, of een operatie plaatsvinden, maar aan beide ingrepen zitten natuurlijk voor- en nadelen verbonden. Het voornaamste blijft nu om mijn lichaam zo goed mogelijk te laten herstellen van alles wat er in de afgelopen maand is gebeurd, want beide ingrepen kunnen sowieso niet plaatsvinden als mijn lichaam zo zwak is. Ook komt de arts van het chronische pijnteam langs, om te bespreken wat ze voor mij kunnen doen. Aangezien ik langdurig geprikkeld buikvlies heb en ook al een hele tijd hoge doses morfine-preparaten gebruik. Twee dagen later toch weer koorts, en dus weer een CT scan om te kijken wat er nu weer aan de hand is. Er lijkt zich een abces te vormen in mijn lever, maar die is nog niet gesloten dus kunnen ze deze nog niet draineren. Omdat ik me niet heel ziek voel besluiten ze niets te doen, en de koorts te onde

Vrijdag 12 oktober werd ik wakker na een redelijke nacht. Ik werd iedere keer wakker, maar kon gelukkig iedere keer weer goed doorslapen. Die ochtend kwam ook de fysio, ze gingen proberen mij weer meer te mobiliseren ter voorbereiding op het naar huis gaan. Ik liep een stukje en dat ging goed. Maar toen we naar het trappenhuis gingen om te proberen de trap op te lopen ging het helemaal mis. Ik kreeg enorme pijn, zoals bij een galsteenaanval, werd klam, duizelig en lijkbleek. De zusters zijn meteen geroepen, en die brachten me met een rolstoel terug naar bed. Ineens stond mijn kamer vol met zusters en artsen, en mijn bed werd naar achteren gekanteld. Ik weer nog dat ik aangaf dat ik echt moest zitten, want het was zo'n enorm naar gevoel. Er werden controles uitgevoerd en bloed afgenomen omdat ze bloed uit de drain zagen komen. Gelukkig zakte het erna, en hoopten we dus dat het een kleine nabloeding was van de ingreep gisteren en dat die vanzelf was gestopt. Uiteindelijk bleek er i