De leven

Eenmaal aangekomen in het Erasmus bleek het probleem dus een heel stuk groter te zijn dan aanvankelijk gedacht. Na de mislukte ingreep werd ik naar een afdeling gebracht. Er kwam een lieve zuster binnen, Myrthe, en die zorgde dat Ron iets te eten kreeg. Ik mocht niets, want de volgende dag zou er geprobeerd worden een drain aan te brengen in mijn galwegen. Hiervoor moest ik weer onder sedatie, dus eten, maar ook drinken, was verboden. Ik had nog steeds vreselijk veel pijn en ik kreeg weer dezelfde pijnstilling als in het Maasstad. Ron mocht blijven slapen gelukkig, voor het eerst in een week was ik 's nachts niet meer alleen. Maar de pijn was weer niet te houden. Huilend lag ik op mijn kamer, met Ron naast mij. Die trok het op dat moment even niet, en huilde met mij mee. Ik zag het allemaal niet meer zitten en wilde eigenlijk niet meer, dat was voor hem heel moeilijk om te horen. Een zuster kwam mijn kamer binnen, en vroeg of ze mij zo hoorde gillen. Ik gaf aan dat ik zo'n enor